Sulat para kay Jeannie

October 02, 200802:39 – 03:47 A.M.

Para Kay Jeannie

HINDI PA KITA GAANONG KILALA NGUNIT UMIIKOT NA ANG BUHAY KO SAYO. Alam kong pagtatawanan mo lang ang mga linyang binibitiwan ng aking mga labi subalit ito’y nangyayari sa ngayon. Ayaw ko ngang gustong paniwalaan ang mga pangyayari ngunit wala naman akong angking kapangyarihan upang pigilin ang tadhana. Madami mang hadlang ang namamagitan sa ating dalawa ngunit pinag-aralan at sinikap naman nating nilabanan ang mga ito at tayo ay nagtagumpay sa kasalukuyan. Madami pang mga araw ang dadaan at madami pa ang posibleng mangyayari bukas, sa makalawa, sa isang linggo, sa isang buwan o sa mga taon na lilipas. Ayaw kong magsalita ng patapos at hayaan na lang muna natin ang bawat pintig-sa-desisyon ng ating mga puso.Hayaan mo akong makilala ng buong-buo ang iyong pagkatao. Hindi naman siguro hadlang ang panahon kung gaano man katagal ang pwedeng magdaan bago kita makita at makasama ulit mula ngayong paglisan mo sa kalawakan ng Maynila. Kahit sa pangalawang araw na ito ng ating pagkikita, buo kitang tinatanggap na espesyal kahit na may iba kang minamahal maliban sa akin. Saksi ang kahabaan ng EDSA at ang tore ng estasyong GMA kung paano kitang sinugod sa mga oras na ito bago mo lisanin ang mapangahas na Maynila. Isa man ako sa mga lalaking nakilala mo dito ngunit hindi naman akong isang Manilenyo na pwede kang gamitin at kalimutan na lamang. Katulad mo rin akong lumaki, nagkaisip, at natutu sa buhay mula sa probinsiyang malayo sa tentasyon.Gusto kong linawin sayo Jeannie na hinding-hindi kita makakalimutan mula ngayon hanggang sa aking pagtanda. Kahit ilang kilometrong layo ka man mula rito hanggang Santiago, Isabela, ikaw ay si Jeannie pa rin na aking napansin sa isang sayt at hindi inakalang makita at makilala ng personal sa Trinoma, at minahal kahit na madalas lang na nagrereply sa aking mga SMS at may minamahal din na si Gerald. Hindi akong nag-alinlangan na mahalin ka kahit na may tinitibok na ang iyong puso. Ayaw kong mang-agaw ng may minamahal ngunit kasalanan bang sundin ko rin ang bawat pintig ng aking damdamin na mahalin ka?Nandito akong naghinhintay at umaasa ng iyong pagmamahal kahit dulo-sa-dulo man ng Pilipinas ang ating pagitan sa isat-isa. Alam kong mahirap ang magdesiyon ngunit kailangan talaga nating mamili. Sana ay nauuwaan mo ang aking mga sinasabi.Huwag na huwag mong kalimutan na nandito AKONG NAGMAMAHAL sayo ng BUONG PUSO at TANGGAP ko ang BUO MONG PAGKATAO.MAHAL NA MAHAL KITA Jeannie.Sana ay maging matiwasay ang iyong paglalakbay at panalanginan nawa ka ng Diyos.Magandang araw sayo Mahal ko.


Nahihintay sa iyong pagbabalik,

Cyrus

Text Message Sa Madaling Araw

Naalimpungatan ako sa oras na iyon. Maaliwalas ang paligid. Nakabukas ang may hugis-avocado na may kadilawan na ilaw. Binabalot ang paligid ng ingay ng bentilador na nakaharap sa akin buong gabi.  Dinig na dinig ko rin ang bawat ingay na namumuo sa paligid.

Gusto kong uminom ng tubig. Gusto kong buhusan ng isang  baldeng tubig na malamig na may halong yelo ang aking katawan. Hindi ko kayang itayo ito. Ramdam na ramdan ko ang kabigatan at katamaran ng aking katawan. Dahan-dahan akong tumagilid sa higaan upang maiwasan ang ilaw na nanunuot sa aking mga mata.

Napansin ko ang aking selpon  sa tabi. Kumikislap-kislap ang kulay berde na palatandaan na may natanggap na mensahe.  Kinapa ko ang selpon.  Pinindot ko ang "Yes" sa screen nito.  Hindi ko mabasa ang buong mensahe ngunit may parte ng mensahe ang natuonan ko ng pansin. Isa itong buong pangalan. Pangalan na ni hindi ko man lang kilala. Wala akong ideya kung sino ang taong iyon. MARIA MAGSAYSAY.  Mga ilang saglit lang hindi na ako makagalaw. Gusto kong tumagilid ulit ngunit may taong humahawak sa aking katawan. Ako lang namang mag-isa sa silid at nakabukas pa ang ilaw. Ito ba kaya si Mariang kababasa ko lang sa aking selpon?  Wala akong ideya kung sino ang taong ito. Gusto niya akong idiin ng todo hanggang sa di na  ako maka-galaw. Gusto kong lumaban. Naumid na ako. Gusto kong sumigaw ngunit wala namang lumalabas na boses sa aking bibig.  Sinubukan ko uling gumalaw ngunit di pa rin ako makagalaw.  Pinadyak ko ang dalawa kong paa ng may kalakasan.  Isa! Dalawa! Tatlo! Tatlong buweltang malakas na padyak!  Biglang lumabas ang aking lakas. Naigalaw ko na bigla ang buo kong katawan.  Minadali kong harapin ang taong ito ngunit walang akong nakita kahit na anino man lang.

Hmmmmmmmm!

Huminga ako ng malalim. Bumilis ang pagtahip ng aking dibdib. Namumuo ang takot sa aking isipan. Sinulyapan ko ang oras sa selpon, eksaktong alas-kwatro ng madaling araw.  Biglang tumahol ang mga aso. Tahol na nakakatindig balahibo. Tahol na animoy nakakita ng nakakaibang mga nilalang. Sumunod naman ang tunog ng kampana mula sa simbahan na di gaanong malayo sa bahay. Mas lalong bumilis ang pagtahip ng aking dibdib. Alam kong pinaglalaruan lang ako. Guni-guni lang ito ng aking isipan. Nilabanan ko ang aking takot. Walang maligno! Wala!

Pinikit ko ang aking mga mata. Dinilat ko uli.  Hindi ako nanaginip. Hindi ito isang panaginip lamang. Binalikan ko ang aking selpon. Wala akong nabasang MARIA MAGSAYSAY doon. Naguguluhan ako sa nangyayari. Hindi na ako naka-tulog hanggang sa pumatak ang alas-sais ng umaga.

Buhay Berde

Ilang araw na lang din ang lilipas
Magdadal’wang buwan na rin ako rito sa Maynila.
Oo! Masaya, malungkot at mas maraming masaya.
Sanay din kasi akong nalalayo sa mga mahal sa buhay.

Unang araw ko pa lang sa Berde,
Beri eksayted na talaga ako sa mga mangyayari.
Gusto ko kasi rito, madami ang mga tanawin.
Ibat-ibang mga tanawin: Puti, itim, at maraming kayumanggi!

Pansin ko nga sa mga binata, matitipuno ang mga katawan.
Mahugis na braso at napaka-higpit na mga shirt.
Naisip ko tuloy, “Siguro ganito lang talaga rito, papormahan.
Ayaw ko ring gumaya-gaya. Iba rin ako no!”

Ang sarap nga ng feeling ang mga unang araw ko.
Wala akong ginawa kundi gumala-gala.
Kain, pasyal, pasok, tulog at saya.
Muntik ko na nga tuloy makalimutan. Nag-aaral pala ako.

Wala ngang kasing-simple ang mag-aral dito.
Hindi naman sa ganon na mababa ang standard.
Kung sa standard, astig nga!
Pinapa-easy ang pagbibibgay ng mga leksyon.

Pasahero

Pasahero*

Bago nagtatapos ang araw,
Inaabangan ko ang bawat jeep
Na dumadaan sa kahabaan ng Taft.

Isa ako sa mga pasaherong mula
Konstraksyon, eskwela, at opisina.
Binabantayan ang bawat tatak ng mga plaka.

Nakikipagsabayan sa pagpanik
Sa iisang hakbang na ang-ang.
Pinag-aagawan ang espasyong mapag-upuan.

Iniisa-isang binibilang
Ang bawat peso sa kaliwang palad.
Iniabot sa katabi kasabay ng “Bayad po!”

Kaliwa’t kanan pinagmamasdan.
Umaasang makakita ng magugustuhan.
Mata ay kikisap-kisap lamang.

Mga braso’y inihagid-hagid
Sa katabing kanyang namataan.
Kunywaring pasulyap lang sa daan.

Tatlumpong minutong tinitiis
Habang pagmamasid ay sinasamantala.
Saglit lang at nasa paroroonan na.

*Dennis Gonzales, "Pasahero", Oil on Canvas, 90 x 106 cms., 2002